Zondag 24 juni

Om half zeven op. Ik heb besloten een klein stukje over te slaan, dan kunnen we beter ergens kamperen. Emmelie kwam laat aan en ik heb slecht geslapen dus het plan is dat Rens ons naar Urdos brengt, dan lopen we naar col d'Harrieta, kamperen wild. Dan over de kam naar de volgende kampeerplaats en de derde dag naar St. Etienne de Baigory.
Nou om negen uur waren we op pad en twaalf uur later stonden we op de camping van St. Etienne de Baigorry.
De klim van Urdos Naar de col is warm maar gaat over een ruim karrepad. Een zwarte hond vertrok voor ons met een stel wandeldames maar sluit zich later toch bij ons aan. Om half 1 zijn we bijna boven en bij een koeienstal eten we een broodje. Daarna siësta. De hond komt bij ons liggen, verjaagt de horzels en als andere wandelaars langskomen gromt hij waarschuwend. De dames komen we weer tegen, de hond wil niet met ze mee maar ze zeggen dat hij vaker meeloopt en wel weer terug gaat. Na de siësta voelen we echt nog niets voor stoppen dus we klimmen het laatste stuk naar boven om te zien hoe het daar is. En dus gaan we door en beklimmen we twee toppen van boven de 1000 meter en lopen we langs de graat. Dwz het pad loopt daar maar ik vind het te eng en we kijken alleen voorzichtig over de rand en blijven wat meer aan de veilige kant.
De hond blijft ons volgen en jaagt af en toe een schaap uit de bosjes wat absoluut niet mag, honden moeten aan de lijn, maar die had ie niet bij zich.
Vermoeid komen we bij de col waar we weer moeten afdalen om een goede kampeerplaats te zoeken. Een Spaanse knul zit het uitzicht te bewonderen en we stoppen ook. Emmelie kan haar Spaans even ophalen. Er wacht ons weer een afdaling, maar die valt gelukkig mee.
Bij een eenzame boom met klein stroompje water stoppen we voor het avondeten. Het is half zes maar we hebben trek. Op het spiritusstel koken we macaroni met tomaat, knoflook en sardines. We smullen en de hond krijgt de rest. En dan een plekje zoeken, volgens de kaart verderop mogelijk. Na verder afdalen waarbij ik liever niet opzij kijk zien we het dorp liggen en besluiten we daar maar naar toe te gaan.
De laatste loodjes zijn toch altijd zwaar en lang maar we komen er. De hond erbij en dat wordt nu wel een probleem want hij lijkt niet de weg terug te willen nemen. Ik herinner me dat ik ergens het telefoonnummer van een restaurant in Urdos heb en bel dat. Een vriendelijke meneer zal in het dorp informeren en 10 minuten later gaat de telefoon. Nog voor we bij de camping zijn is de hond opgehaald, iedereen blij, vooral Rens want die zag de bui al hangen.
We hebben een ruime plek naast de rivier en duiken ons welverdiende bed in.